USTEKABEKO AURKIKUNTZA

Ekaina zen, egun eguzkitsua zegoen, kostan zegoen herri txiki batean, lau edo bost etxe zeuden bakarrik, horietako bat Goikoetxea familiakoarena zen. Familia hau dirudun familia zen eta herri horretako etxe handienetakoa zen.
Egun batean Goikoetxea familia ospakizun batean zegoen, bere semearen urtebetetzeak ziren, 18 urte betetzen zituen eta herrikoak ospakizuin horretara joan ziren. Festa amaitzeko denbora gutxi gelditzen zen eta festa amaitzen zenean bere gurasoek oparia ematea erabaki zuten. Festa amaitu zen eta gurasoek oparia eman zioten, Aitorrek ikustean oso pozik jarri zen, txakur bat zelako, Beagle arrazakoa.
Hurrengo egunean Aitorren amak txakurra kalera ateratzeko eskatu zion, eta Aitorrek erabaki zuen hondartzara buelta bat ematera joatea.Hondartzan zegoen bitartean bat-batean ikusi zuen txakurrak harean zulo handi bat egiten ari zela, berak pentsatzen zuen jolasten ari zela, baina txakurra zaunka hasi zen eta Aitorrek korriketan txakurra zegoen lekura joan zen, hara heldu zenean ikusi zuen atzamar bat eta atzamar horren ondoan eraztun bat, hori ikustean ikaratu zen horrelakorik ez zuelako inoiz ikusi eta eraztuna hartu zuen, ea norena zen jakiteko, baina denbora txiki bat igaro zen eta txakurrak beste leku batean beste zulo bat egin zuen, berriro zaunka hasi zen, orduan Aitor ikaratuta hara joan zen eta gorputzeko beste atal bat ikusi zuen eta pentsatu zuen pertsona hil baten zatiak zirela, asko pentsatu barik poliziari deitu zion, poliziak 5 minututan hondartzara heldu zen. Aitorrek polizia emakumeari gorpu zatiak non zeuden erakutsi zizkion eta poliziak esan zion:



-Nola aurkitu dituzu gorpu zatiak?
-Txakurra atera dut eta zuloak egin ditu eta horrelaxe ikusi egin ditut.
Eta poliziak esan zion:
-Eskerrik asko guztiagatik, gorpu atal guztien bilaketan hasiko gara eta deituko dizugu norena den esateko ea zuk ezagutzen duzun.
Aitorrrek orduan txakurra hartu eta bere etxera joan zen, etxera heltzean amari gertatutakoa kontatu zion eta ama ikaratu egin zen, baina Aitorrek esan zion ez zela ezer pasatuko poliziak deituko zion norena zen informatzeko.
Hiru egun pasa ziren eta Aitor hondartzara joan zen eta lehengo egunean ikusitako polizia ikusi zuen eta harengana joatea erabaki zuen, heldu zenean Aitorrek gorpuagatik galdetu zion eta honek haserre aurpegia ipini zuen eta desatsegin erantzun zion. Aitorri poliziak edukitako jarrera oso arraroa iruditu zitzaion eta hori ikustean ez zuen ezer gehiagorik esan, orduan etxera bueltatu zen. Etxean zegoenean gogoratu zuen atzamarra ikusi zuenean eraztuna hartu zuela eta bilatzen hasi zen, ez zuen denbora askorik eraman eraztuna bilatzen, arin gogoratu zuen non utzi zuen, eraztuna hartu zuen eta berriro hondartzara bueltatu zen baina polizia zegoen lekura heldu baino lehen gauza arraro bat ikusi zuen, eta pentsatu zuen polizia horrek gorpua aurkitu zuen egunetik egun guztietan bera bakarrik egon zela, ez ziolla inori deitu gorpuarena esateko, deitu izan balu polizia gehiago egongo zirelako. Momentu horretan gorpu zatiak hartzen zegoen eta poltsetan sartzen eta Aitorrek pentsatu zuen argazki batzuk ateratzea, eta kontu handiz atera zituen. Etxerantz joateko bidea hartu zuen eta bat-batean bere ondoan polizia kotxe bat jarri zen, bera geldirik gelditu zen, polizia kotxetik atera zen eta Aitorri kotxean sartzeko esan zion, gauza batzuk esan behar zizkiola eta komisariara joan behar zela esanez. Orduan Aitorrek ez zekien seguru zer egin lehenago ikusitakoaren ondoren, eta bigarren aldiz poliziak kotxera sartzeko e skatu zion eta berak azkenean kotxean sartu zen, kotxean zihoazen bitartean poliziak esan zion gorpu zatiak zeramatzala ikertzeko, hori entzutean Aitorrek pentsatu zuen horregatik gorpu zatiak hartu zituela eta orduan Aitorrek eraztunarena esan zion eta poliziak komisarian hitz egingo zutela esan zioten
Baina, gero eta herritik urrunago zeuden eta Aitor beldurtzen hasi zen, herri ondoan zegoen mendi batera heldu ziren, poliziak kotxetik jaisteko esan zion eta lurrean zulo handi bat egiteko bidali zion. Aitorrek ezer esan gabe zuloa egiten hasi zen eta bat-batean bi tiro entzun ziren eta hori izan zen Aitorrek entzundako azken gauza.
Denbora pasatu zen eta Aitorren gorpua aurkitu zuten mendi horretan.

USTEKABEKO AURKIKUNTZA

Ekaina zen, egun eguzkitsua zegoen, kostan zegoen herri txiki batean, lau edo bost etxe zeuden bakarrik, horietako bat Goikoetxea familiakoarena zen. Familia hau dirudun familia zen eta herri horretako etxe handienetakoa zen.
Egun batean Goikoetxea familia ospakizun batean zegoen, bere semearen urtebetetzeak ziren, 18 urte betetzen zituen eta herrikoak ospakizuin horretara joan ziren. Festa amaitzeko denbora gutxi gelditzen zen eta festa amaitzen zenean bere gurasoek oparia ematea erabaki zuten. Festa amaitu zen eta gurasoek oparia eman zioten, Aitorrek ikustean oso pozik jarri zen, txakur bat zelako, Beagle arrazakoa.
Hurrengo egunean Aitorren amak txakurra kalera ateratzeko eskatu zion, eta Aitorrek erabaki zuen hondartzara buelta bat ematera joatea.Hondartzan zegoen bitartean bat-batean ikusi zuen txakurrak harean zulo handi bat egiten ari zela, berak pentsatzen zuen jolasten ari zela, baina txakurra zaunka hasi zen eta Aitorrek korriketan txakurra zegoen lekura joan zen, hara heldu zenean ikusi zuen atzamar bat eta atzamar horren ondoan eraztun bat, hori ikustean ikaratu zen horrelakorik ez zuelako inoiz ikusi eta eraztuna hartu zuen, ea norena zen jakiteko, baina denbora txiki bat igaro zen eta txakurrak beste leku batean beste zulo bat egin zuen, berriro zaunka hasi zen, orduan Aitor ikaratuta hara joan zen eta gorputzeko beste atal bat ikusi zuen eta pentsatu zuen pertsona hil baten zatiak zirela, asko pentsatu barik poliziari deitu zion, poliziak 5 minututan hondartzara heldu zen. Aitorrek polizia emakumeari gorpu zatiak non zeuden erakutsi zizkion eta poliziak esan zion:



-Nola aurkitu dituzu gorpu zatiak?
-Txakurra atera dut eta zuloak egin ditu eta horrelaxe ikusi egin ditut.
Eta poliziak esan zion:
-Eskerrik asko guztiagatik, gorpu atal guztien bilaketan hasiko gara eta deituko dizugu norena den esateko ea zuk ezagutzen duzun.
Aitorrrek orduan txakurra hartu eta bere etxera joan zen, etxera heltzean amari gertatutakoa kontatu zion eta ama ikaratu egin zen, baina Aitorrek esan zion ez zela ezer pasatuko poliziak deituko zion norena zen informatzeko.
Hiru egun pasa ziren eta Aitor hondartzara joan zen eta lehengo egunean ikusitako polizia ikusi zuen eta harengana joatea erabaki zuen, heldu zenean Aitorrek gorpuagatik galdetu zion eta honek haserre aurpegia ipini zuen eta desatsegin erantzun zion. Aitorri poliziak edukitako jarrera oso arraroa iruditu zitzaion eta hori ikustean ez zuen ezer gehiagorik esan, orduan etxera bueltatu zen. Etxean zegoenean gogoratu zuen atzamarra ikusi zuenean eraztuna hartu zuela eta bilatzen hasi zen, ez zuen denbora askorik eraman eraztuna bilatzen, arin gogoratu zuen non utzi zuen, eraztuna hartu zuen eta berriro hondartzara bueltatu zen baina polizia zegoen lekura heldu baino lehen gauza arraro bat ikusi zuen, eta pentsatu zuen polizia horrek gorpua aurkitu zuen egunetik egun guztietan bera bakarrik egon zela, ez ziolla inori deitu gorpuarena esateko, deitu izan balu polizia gehiago egongo zirelako. Momentu horretan gorpu zatiak hartzen zegoen eta poltsetan sartzen eta Aitorrek pentsatu zuen argazki batzuk ateratzea, eta kontu handiz atera zituen. Etxerantz joateko bidea hartu zuen eta bat-batean bere ondoan polizia kotxe bat jarri zen, bera geldirik gelditu zen, polizia kotxetik atera zen eta Aitorri kotxean sartzeko esan zion, gauza batzuk esan behar zizkiola eta komisariara joan behar zela esanez. Orduan Aitorrek ez zekien seguru zer egin lehenago ikusitakoaren ondoren, eta bigarren aldiz poliziak kotxera sartzeko e skatu zion eta berak azkenean kotxean sartu zen, kotxean zihoazen bitartean poliziak esan zion gorpu zatiak zeramatzala ikertzeko, hori entzutean Aitorrek pentsatu zuen horregatik gorpu zatiak hartu zituela eta orduan Aitorrek eraztunarena esan zion eta poliziak komisarian hitz egingo zutela esan zioten
Baina, gero eta herritik urrunago zeuden eta Aitor beldurtzen hasi zen, herri ondoan zegoen mendi batera heldu ziren, poliziak kotxetik jaisteko esan zion eta lurrean zulo handi bat egiteko bidali zion. Aitorrek ezer esan gabe zuloa egiten hasi zen eta bat-batean bi tiro entzun ziren eta hori izan zen Aitorrek entzundako azken gauza.
Denbora pasatu zen eta Aitorren gorpua aurkitu zuten mendi horretan.

BIZITZA TRAGIKOA

Erle batek ziztatu izan balio, jaiki ote zitekeen hain azkar? Zer bururatu ote zitzaion, ba, hari bat-batean?...Bat bateko erreakzio izan zen, ez zuen inoiz horrelakorik sentitu, aulkitik altxatu zen eta batzar bulegotik irten zen, bere bizitzako momentu garrantzitsuenetako bat izango zen, zeren eta lanerako kontratua sinatuko zuen. Kalera irten zen aire apur bat hartzeko eta hobetu sentitu zenean berriro bueltatu zen, barkamenak eskatu zizkion bulego buruari eta bere aulkian jesarri zen, orduan bai, sinatzeko ordua zen, ez zuen beste aukerarik izango, bistaren aurrean zuen paper garrantzitsu hura eta azkenik sinatu zuen. Amaia Euskal Herriko Publizitate enpresan lan egingo zuen, baina hango langilea izatea nahi bazuen ez zuen inoiz esan behar bere iraganean izan zuen arazoa, arazo larria izan zelako. Enpesa burua jakiten bazuen pentsatu barik kaleratuko zuen.
Amaia 16 urte zituenean bere gurasoak banandu ziren eta bera ez zuen ondo hartu eta hori eraman zuen drogekin ibiltzera, baina ez porroekin bakarrik baizik eta xiringekin eta pastillekin ibiltzera ere. Horrelako egoeran hiru urtez egon zen, hemeretzi urte arte eta adin horrekin konturatu zen horrela ez zuela ezer konpontzen orduan amari laguntza eskatu zion eta amak drogak izteko txarla batzuetara eraman zuen. Baina txarla horiek ez zuten emaitza onik ematen, orduan drogak uzteko zentru batera internaturik geratu zen urte batez. Irten zenean berak pentsatzen zuen sendotuta zegoela baina denborarekin konturatuko zen errestasuna zuela drogak hartzeko.
Droga zentrutik irten zenean pentsatu zuen galdutako denbora berrezkuratu behar zuela eta publizitatearekin zerikusirik zuen ikasketak ikasi nahi zuela.
Ikasketak 21 urtekin hasi zituen Deustoko Unibertsitatean eta 24 urtekin amaitu zituen.
Urtebetez lana aurkitzen egon zen baina ez zegoen modurik lanik aurkitzeko,
egunkarietan begiratzen zuen, interneten, kaleetako lan eskaintzetan, mota askotako lana aurkitzen zuen baina ez publizitatearekin zerikusirik zuena. Orduan ezagutzen zuen publizitate enpresa batzuetara joan zen eta curriculumak utzi zituen, Amaiak esperantza zue enpresa batek bera deitzea, bitartean lana aurkitu baino lehenago gaztaroan galdutako denbora berrezkuratu nahi zuen.
Unibertsitateko lagunekin irteten hasi zen, irten zen lehenego egunean oso arraroa iruditu zitzaion zeren eta urteak zeraman lagunekin irten barik, unibertsitatean ikasten egon zen denboran ez zuen inoiz lagunekin irten eta ordua zen ondo pasatzeko eta denbora berreskuratzeko.
Egun euritsu batean Amaiak ohean zegoen bitartean telefonoa jotzen hasi zen eta Amaiaren amak telefonoa hartu zuen orduan nor zen entzutean arineketan Amaiari deitzera joan zen, Euskal Herriko Publizitate enpesatik deitzen ziotela esanez, eta Amaiak salto batez ohetik altxatu zen, eta telefonoa hartu zuenean ahotz urduri batekin erantzun zuen, hitz egiten zuen bitartean amak ikusten zuen Amaiak aurpegi zoriontsua zuela eta berri on bat zela jakin zuen. Amaiak hitz egiten amaitu zuenean amarengana joan zen eta berri ona eman zion eta aste bat barru elkarrizketa edukiko zuela esan zion.
Aste hori pasatu zen eta elkarrizketa egin zuen, oraintxe hartuko bazuten ala ez itxaron behar zuen, baina ez zuen denbora askorik itxaron zeren eta hiru egun pasatu zirenean dei bat hartu zuen eta Euskal Herriko Publizitate enpresara joateko esan zioten, lanera hasteko kontratua sinatzeko.
Sinatu zuen eta ezin zuen utzi iraganak lortutakoa pikutara bidaltzea.
Bere lanerako lehengo eguna zen, goizeko bederatzietan enpresan zegoen eta bulego burua berarengana hurbildu zen, eta ze lan egin behar azaldu zion. Amaiak ez zuen denbora asko galdu eta lanean hasi zen.
Jateko ordua ailegatu zen eta kafetegira zerbait jatera jaitsi zen, jende asko zegoela ikusi zuen eta mahai guztiak okupatuta ikusi zituen, orduan eskina batean gelditu zen mahai bat utzik gelditu arte. Bat- batean enpresa buruko semea Aitor deitutakoa Amaiarengana hurbildu zen eta berarekin jesartzeko eskaini zion. Ordu batez hitz egiten egon ziren eta Aitorrek bulegoko langileak aurkeztu zizkion eta horrela bulegoko langileak ezagutzen hasi zen.
Zuela hilabete bat lanean hasi zuela eta Aitorren eta Amaiaren konfiantza gero eta hobeagoa zen, pasiloetatik ikusten zirenean hitz egiten gelditzen ziren ala begiradak botatzen zituzten.
Amaiari dena ondo zihoala iruditu zitzaion baina egun batean etxera heldu eta sukaldean sartu zenean ama lurrean etzanda aurkitu zuen eta erreakzionatzen ez zuela ikustean 112 telefonora deitu zuen. Hamar minutu barru larrialditako zerbitzuak heldu ziren eta Amaiari bere bizitzako albisterik txarrenetariko bat eman zioten, ama hilda zegoen.
Horrelako egoerak hamar urte arinagoko bizitzara bueltatzera eragin zuen. Momentu txar horretan Aitorren laguntza bakarrik izan zuen. Orduan Amaiak konturatu zen bere bizitzako gizona zela. Aitorrek erakutsi zion bere bizitza osoan inork erakutsi ez ziona.
Amaiak Aitorren laguntza izan ez balu ez zuen drogen arazoa inoiz gainditu ahal izango.
Hori pasatu eta gero Amaiak zeukan bizitzara bueltatu zen baina bere bizitzan gauza berri bat zeukan, Aitor zen , bizitza ematen zion bakarra.
Bikotearen harremana ondo zihoan eta euren bizitza gehiago hobetzeko gauza berri bat bidean zegoen.
Amaiak lanean zegoen eta momentu batean botaka egin nahi zuen eta komunera azkar joan zen. Horrelako egoera bat baino gehiagotan errepikatu zen eta haurdun testa egitea erabaki zuen .Testa egin ondoren espero zuena ikusi zuen, haurdun zegoen eta Aitorri berri ona esan zion.
Medikura joan zen Aitorrekin lehenengo probak egitera eta medikuak dena ondo zihoala esan zuen .
Bi hilabete pasatu ziren , euren bizitza gero eta hobeto zihoan eta umea edukitzeko gero eta gogo gehiago zuten.
Medikuarengana egindako bisita batean bularretan izugarrizko mina zuela esan zion eta medikuak proba batzuk egiteko eguna eman zion, baina segurazki minaren arrazoia haurdunaldiarena zela esan zion.
Probak egin ondoren denbora asko egon ziren medikuarengana joan barik baina neska edo mutila zela jakiteko momentua heldu zen eta egun horretan proben emaitzak emango zioten.
Medikura heldu ziren eta medikua ez zuen aurpegi honik, Amaiari iruditu zitzaion zerbait ondo ez zihoala. Medikuak bi berri zituela esan zien, bat ona eta bestea txarra.
Medikutik irten ziren eta Aitorrek dena ondo joango zela esan zion, baina bera ez zuen hori pentsatzen, Amaia minbizia zuen eta erabaki garrantzitsu bat hartu behar zuen, bera ala bere umea.
Haurdun zegoenez kimioterapia ematea umea hiltzea erangigo zuen eta orduan erabaki zuten ez ematea umea eduki nahi zutelako.
Azkenean umea eukitzeko eguna heldu zen, ospitalera heldu eta lau ordu pasa eta gero umea jaio zen, eta Ander deitu zioten.
Oraintxe kimioterapia emateko ordua zen eta Amaiak medikuarengana joan zen eta medikuak gehienez bost egun geratzen zitzaiola esan zion.
Bere azken egunak bere semearekin eta Aitorrekin pasatu zituen.
Aitorrek ahal izan zuena egin zuen Ander aurrera eramateko eta horrela amaitzen da Amaia izan zuen bizitza gogorra.

TRAFIKOA HIRIETAN

Gaur egungo hiritan dagoen trafikoari buruz hitz egingo dut, ez nago ez kontra ez alde, bere alde onak eta txarrak ditu baina geroago aipatuko ditut.
Hirietan bizi garen pertsonentzako gauza normala da, noski ohituta gaudelako.
Trafikoa egotearen arrazoi batzuk hauek dira: gero eta jende gehiagok ateratzen duela karneta eta arinago izaten da. Gazteek hitz egiten duten gauza bat da.
Kotxe gehiago egoteak zenbait arazo dakar, arazo batzuk hauek dira:
Lehenik, oinezkoei hainbat arazo sortzen dizkie, zeren eta oinezkoek ezin dute lasai ibili.
Trafiko asko egoteak, zuk nahi duzun lekura beranduago iristea eragiten du. Adibidez: oporretan hala zubieta trafiko asko egoten da eta kotxe asko irteten direnez, pilatzen dira eta ilara handiak sortzen dira. Jendeak gero eta arinago hartzen du kotxea oporretan joateko, arinago iristeko. Oporrak hasten direnean estadistikek esaten dute biztanleriaren zati handi bat oporretan irten dela. Oporrak hasten direnean oso polita da esatea jendea oporretan irten dela, ondo pasatzeko, lasaitzeko..., baina gero ere telebista ikusten gaudenean berriak ipintzen ditugu eta entzuten dugu hildakoak egon direla, jende asko hiltzen da errepidean baina dirudi ez garela horretaz konturatzen, horren arrazoi bat jendea azkar joaten dela da, eta jendea azkar ez joateko radarrak jarri dituzte, baina nire ustez ez du emaitza onik. Hauxe leku batera utziz hirietan dauden arazoez hitz egingo dut, jendeak gero eta gehiago hitz egiten du trafikoari buruz, hitz egiteko gai on bat delako.
Norbaitek pentsatuko du trafikoaren kontra nagoela, baina esan beharra dago arazo gehiago dituela abantailak baino.
Argi dago trafikoa egongo ez balitz jendea lasaiago ibiliko litzatekeela eta ez espaloi batetik bestera pasatu nahi duenean kotxea datorren begiratzea.
Seguruenik denok pentsatzen dugu kale peatonalak konponbide on bat izango direla.
Trafikoa hobetzeko ahal dugunean transporte publikoa hartzea komeni da, jende askok egiten duen bezala.
Trafikoa hobetzeko egiten duten gauza on bat errepide onak egitea da.
Amaitzeko, nire iritzia emango dut, zoritxarrez trafikoa beti egongo da baina gauzak aldatzeko ez legoke gaizki gure partez zerbait jartzea.

URAREN GARRANTZIA

Hodeietatik jaitsi
eta leku asko-asko ezagutu
ibaietara doana, guk hartu
eta ozeanoetara doana, lurrundu.


Herrialde garatuetan asko
eta herrialde pobreetan gutxi.
Nolakoa den mundu hau!


Bizitza ematen diguna
eta beharrezkoa dena,
munduan dagoen gauzarik garrantzitsuena
eta merezi duguna.


Batzuentzat garrantzi handikoa,
beste batzuentzat garrantzi gutxikoa.
Nolakoak garen!


Tanta, itsaso bakoitza
bizi bat da.
Ura zaindu ezazu
guztiona baita.

Irakurle horiek:
Zuek uste duzue nahikoa dela polita izatea telebistan agertzeko?
Ba, nire ustez polita izatea ez da nahikoa telebistan agertzeko. Gaur egun jendea erraztasun gehiagoz agertzen da telebistan. Hau da, pertsona polit bat nahiz eta kazetaritza ikasketak eukin ez telebistan agertzen da.
Esate baterako, pertsona batzuek programa batzuetara joaten dira, adibidez Reality Show-etara, programa hauek audientzia asko dutenak dira, zeren eta lehiakideek borrokak, maitasunak… adierazten dute eta hori eragiten du jendea erakartzea.
Joko gehiago ematen dutenak aukera asko izaten dute famatuak egiteko eta telebistan lana emateko, eta kasu gehienetan politak izaten dira.
Nik uste dut hauxe bidezkoa ez dela, polita izan arren ikasketa batzuk izan behar dituzu, ez bakarrik polita izatea eta famatua egitea programa baten aurkezlea izateko.
Ondorioz kazetaritza ikasketak egin arren aukera gutxiago dute berriketako programetan lan egiteko, politak ez badira.
Amaitzeko, polita izatea behar bat izango da telebistan agertu ahal izateko eta profesionaltasuna ez da kontuan hartuko.

Ikerren ametsa

Orduan korrika hasi zen, tximista bezain arin. Ez nukeen harrapatuko harrapatu nahi izan banu ere. Iker 16 urteko mutikoa zen, bere herriko futbol taldean jolasten zuen. Bere taldeko onenetariko bat zen, baloia hartzen zuen momentuan korrika hasten zen.

Egun batean Iker zinemara joan zen eta pelikula horretan konturatu zen berak nahi zuena dantzatzea zela bere ametsa zelako, ez futbolera jolastea. Gero eta gutxiago gustatzen zitzaion futbola eta erabaki zuen futbola uztea eta dantzatzen hastea.

Ikerrek erabaki zuen dantzan hasteko klase batzuetara joatea baina inor konturatu gabe, bestela mundu guztiak beraz egingo zuen barre.

Bi egun pasa eta gero klase horietara joan zen, klase horretan bakarrik zeuden neskak eta gainera ezagunak ziren.

Hurrengo egunean eskolara joan zenean mundu guztiak zekien dantzatzen zuela eta barrezka zeuden.

Berak pentsatzen zuen nola ezin zuten ulertu dantzatzea ez zela gauza txarra. Bere lagunak joan ziren berarekin hitz egitera eta galdetu zioten zergatik ez zuen ezer esan, eurei ez zitzaiela inporta, bere bizitza zela eta berak erabaki behar zuela zer egin nahi zuen, besteen erabakiak ez zuela balio.

Iker momentu horrretan konturatu zen benetako lagunak zeuzkala.

Etxera heldu zenean gurasoei esan zien eta apur bat harrituta geratu ziren, euren pentsamendua zen, mutilak futbolera jolastu behar zuela eta neskak dantzatu.

Iker eskolako arraroa zen, dantzatzen zuelako.

Denbora pasatzen zen eta Ikerrek dantzatzen jarraitzen zuen baina bere gurasoen harremana gero eta txarragoa zen.

Egun batean dantzan zegoen bitartean irakasleak esan zion kalean zegoela gizon bat berarekin hitz egin behar zuela. Klasea amaitu zenean gizon horrekin hitz egin zuen. Gizon horrek esan ziona zen, berak talde bat zuela oso famatua Estatu Batuetan, ia nahi bazuen Estatu Batuetara joan. Ikerrek ez zekien zer erantzun. Baina Estatu Batuetara joateko, bere gurasoen baimena euki behar zuen eta hori oso zaila zen, gurasoek ez zeudelako ados.

Etxera heldu zenean gurasoei esan zien eta gurasoek baimena eman zioten, zeren eta bere bizitza zen eta horrelako aukerarik asko ez daudelako. Iker oso pozik jarri zen eta bere lagunei esatera eta eurekin ospatzera joan zen.

Bi aste pasa eta gero heldu zen joateko momentua. Aireportura bere gurasoekin eta lagunekin joan zen.

Ordu asko pasatu ziren eta Estatu Batuetan zegoen, ez zuen sinesten Estatu Batuetan zegoela.

Aste bat pasatu zen eta Iker eskolara eta dantza egiteko klaseetara joaten hasi zen.

Ikerrek bere familia eta lagunen falta sentitzen zuen eta egunero deitzen zuen.

Bi hilabete pasatu ziren eta Iker hasi zen talde horretan dantzatzen.

Talde hori mundu osotik joaten zen.

Bere lehenengo egunean Iker oso ondo sentitu zen eta jende asko ezagutu zuen eta lagun asko egin zituen.

Talde horretan Susan izeneko neska bat zegoen eta ezagutu zuenean konturatu zen gustatzen zitzaiola, baina berak kasu handirik ez zion egiten.

Urte bat pasatu zen eta Ikerri oso arin pasatu zitzaion eta Ingalaterrara joateko unea iritsi zen, bere lehenengo bidaia izango zen talde horrekin eta oso pozik zegoen.

Ingalaterrara heldu zenean ostatura joan zen eta Susanek oraindik ez zion kasurik egiten eta desesperatuta zegoen berari gero eta gehiago gustazen zitzaiolako.

Hurrengo egunean antzezteko momentua heldu zen eta urduri zegoen bere lehenengo antzezlana zela Estatu Batuetatik kanpo.

Antzezlana amaitu eta gero oso ondo atera zitzionez ospatzera joan ziren. Ospakizun horretan Jennifer izeneko neska ezagutu zuen eta berak esan zion oso ondo dantzatzen zuela, ikusten egon zela eta asko gustatu zitzaiola. Susan Ikerren bila egon zen eta ez zuen inondik topatu, zeren eta Iker gau horretan Jenniferrekin egon zen bere etxean. Susanek jakin zuenean negar egiten hasi zen eta erabaki zuen Ikerrekin hitz egiteko momentua heldu zela, eta azkenean Ikerri esan zion gustatzen zitzaiola, baina Ikerrek gezurra esan zion gustatzen ez zitzaiola esanez.

Egun batzuk pasa eta gero Euskal Herrira joateko unea iritsi zen eta Iker jakin zuenean oso pozik jarri zen, zeren eta bere familia eta lagunak ikusi ahal izango zituen.

Heldu zirenean familiari deitu zion erakustaldira joateko.

Erakustaldia amaitu ondoren beraiekin joan zen afaltzera eta Susaneri esan zion ia nahi bazuen beraiekin alfaldu, eta berak baietz erantzun zion.

Familia eta lagunek konturatu ziren Ikerrek Susan maite zuela eta amak kontseiju bat eman zion, bera benetan maite bazuen berarekin gelditzea, bestela Susan galduko zuen. Azkenean Susanekin hitz egin zuen eta gauzak argi gelditu ziren.

Euskal Herrian egon ziren denboran, egun batean Susan eta Ikerri musikal bat egiteko aukera eman zioten eta oso ondo pentsatuz gero azkenean erabaki zuten musikala egitea eta Euskal Herrian geratzea.